Lowlanders - V.S.R.C.

De aanmoedigende woorden van onze coach Paul voorafgaand aan de wedstrijd zeiden alles: "Het maakt mij niet uit of we winnen vanavond, als jullie maar mooi spel laten zien en doen waar we op getraind hebben." Zo gingen wij de wedstrijd ook in, na een aantal angstaanjagende foto's van het lowlanders team (vooral de Hulk) stonden de jonghe honden een week lang te bibberen. Na een week vol nachtmerries was het dan zover: de wedstrijddag was aangekomen. Het doel dat we van de coach hadden meegekregen was de eerste dertig minuten keihard verdedigen en dan op conditie de dikke burgers eruit rennen. En wat hebben we verdedigd, na onze kick-off verdedigde we de lowlanders terug tot in hun eigen 22. Hier vond uiteindelijk een langverwachte steal plaatst en zo stonden we na een snelle run van knoef stonden we een try voor. Nog geen vijftien tot twintig minuten later stonden we zes tries voor, snel achter elkaar gedrukt door Chris, jonghe hond Zautsen, Jonghe hond Thomas, Entius, Sam en ondergetekende. Er was geen houwen aan, run na run braken we door hun verdedigende lijn heen en met onze keiharde tackles zetten we ze meters per keer terug. Nog een aantal tries volgende voor rust en ook na de rust was er niks veranderd. Het was een ongelofelijke overwinning. Nog ongelofelijker was dat er geen enkele VSRC'er geblesseerd is geraakt deze wedstrijd, maar dat was natuurlijk te verwachten met zo'n beesten team. Juichend en lachend aangekomen in de kleedkamer stond daar een niet zo'n lachende Paul, die nog boos was op Chris en Thomas, die tijdens de warming up hadden besloten meer zin te hebben in een kopje warme koffie dan in een wedstrijd en daardoor 15 minuten later begonnen dan de rest. Traditioneel mochten de kut jonghe honden in de lowlanders kleedkamer lekker wat bakkies trekken. In hun blote lus kregen Chris en Thomas dus een heerlijke golden triangle uitgereikt van onze trainert.
Kortom, het was een prachtige dag.